Mamy nowy pierwiastek - bardzo ciężki i niestety krótkożyjący.
Ciekawy był los tekstu donoszącego o tym odkryciu.
Redaktor (gazeta.pl) ugiął się przed argumentem z astrofizyki(o supernowych) i zmienił tekst!

http://wyborcza.pl/1,75400,14524566,Fiz ... .html?as=2

Oprócz supernowych bywają też jeszcze potężniejsze hipernowe.

Jednym i durgim zawdzięczamy nie tylko wiele ciężkich pierwiastków
(które normalnie nie powstaną w gwieździe) ale także inicjowanie procesów gwiazdotwórczych
w obłokach materii międzygwiezdnej. Układ Słoneczny przypuszczalnie tak powstał.

Przypuszcza się też, że zwiększone dawki twardego promieniowania, które Ziemia wielokrotnie otrzymała,
przy takich okazjach, przyspieszały ewolucję (więcej mutacji swego czasu).

Pozdrawiam

Supernowe typu Ia, powstające z gwiazdy (białego karła) w odpowiednim układzie podwójnym,
dają prawie zawsze bardzo podobny przebieg rozwoju blasku podczas ich wybuchu.
Używane są jako tak zwane "świece standardowe".
To pozwala ocenić odległość od ich galaktyki macierzystej oraz różne aspekty kosmologiczne
(np ekspansję wszechświata).

Najbliższy kandydat na supernową, która może poważnie nam zaszkodzić to IK Pegasi (HR 8210),
znajduje się w odległości 150 lat świetlnych. To gwiazda ciągu głównego i biały karzeł 31.000.000 km od niej.
Mamy kilka milionów lat na przygotowanie się, zanim biały karzeł urośnie do masy krytycznej,
z podkradanej materii drugiej gwiazdy i stanie się supernową typu Ia.

Jako ciekawostkę dodam, że z tymi świecami ostatnio coś zaczyna być lekko kwestionowane
(a bardzo dobrze się sprawdzały). W skrajnym przypadku dojdzie do jakiegoś przełomu w nauce.

Pozdrawiam
p.s.
Sorry za ożywienie wątku tak szybko (raz za razem) ale doszedłem do wniosku, że "pomoc",
jaką supernowe typu Ia dostarczają naukowcom to też "zasługa" - choć chleba z tego nie będzie

Co za naiwność brać galaktykę za obiekt statyczny za 10 milionów lat ta gwiazda z ruchem własnym względem Słońca zaledwie 0,08"/rok i prędkością oddalania się od Słońca zaledwie ~12 km/s przebędzie na niebie szmat drogi czyli kilka godzin w rektascensji czyli będzie w zupełnie innym miejscu Galaktyki i będzie od nas dużo bardziej oddalona, więc zagrażać nam może inny biały karzeł z układem podwójnym który za 10 milionów lat niebezpiecznie zbliży się do Słońca a nie IK-Pegasi która będzie wtedy hen hen daleko od nas czyli jakieś 500 lat świetlnych dalej niż jest obecnie czyli jakieś 650 ly co czyni już odległość podobną do Betelgeuse czyli w pełni bezpieczną dla Ziemi

PS. Tak przy okazji zrobiłem symulację widoku nieba w programie Guide włączając w animację ruchy własne gwiazd i za milion lat większość naszych konstelacji jest zupełnie nie do rozpoznania a po 10 milionach lat powstają zupełnie nowe konstelacje na naszym niebie

Ale co to jest to "coś" co jest kwestionowane. Świece trzymają się dobrze, a przełom sie żaden nie zapowiada. Czasem dołożą cegiełkę bo np odkryto niedawno nową podkategorię świeczek, ale to niczego nie zmienia.

Dzięki
Januszu ... za super czujność i wyjaśnienie sprawy.
W sumie to bardzo się ucieszyłem, że ktoś pamięta, że gwiazdy względem siebie "dryfują",
co stanowi poważną szansę na kolonizację kosmosu dla naszego gatunku,
lub poznanie się z kosmonautami innej obcej cywilizacji.

O pewnych kontrowesjach co do świec standardowych słyszałem od kogoś kto się tym zajmuje
ale nie podał mi detali. Może - w przypadku Ia - zarzuty są znikome ?!?

Przypomnijmy, że zwykle jest tak, że biały karzeł osiąga masę krytyczną gdy jego towarzysz
zamienia się (jak to często bywa) ze zwykłej gwiazdy w Czerwonego Olbrzyma co
przybliża jego materię do owego karła.

Na obrazku widać, że pewnym drobnym problemem jest to, że "zapłan" wybuchu na tym białym karle
nie następuje bynajmniej w jego środku. Przez to wybuch nie jest w pełni symetryczny
i może nieco inaczej wyglądać z różnych stron.

Pozdrawiam

Jesteś niepokonany.

quote="Ekolog"]co stanowi poważną szansę na kolonizację kosmosu dla naszego gatunku,
lub poznanie się z kosmonautami innej obcej cywilizacji.[/quote]
Dla naszego gatunku - nie. Dla jakiejś hiper-długowiecznej cywilizacji, zastygłej w eonowej stagnacji - może...

Średnia prędkość wzajemnego (przypadkowego) dryfu gwiazd w naszej cześci DM,
względem umownego "środka cieżkości" (czy jak to tam nazwiemy) wynosi około 20 km/sek.
Średnia gęstość gwiazd też jest znana.
To oznacza (proste wnioski na bazie rachunku prawdopodobieństwa), że raz na około 100 milonów lat
następuje miniecie się o miesiac świetlny układu planetarnego z innym.
Raz na około kilkanście milionów lat o 3 miesiące świetlne.
Znakomita okazja do przesiadki/kolonizacji o ile będzie tam sensowna planeta.

Jeszcze dochodzą (nieco polepszają sytuację) te trudniej dostrzegalne kiedyś czerwone czy brązowe karły.

Liczebność, mobilność i brak nisz ekologicznych wyklucza już dalszą, gwałtowną ewolucję
gatunku Homo Sapiens Sapiens (2x, to nie pomyłka) więc, za miliony lat, możemy być dość podobni do dzisiejszej "wersji" {sic!}

Pozdrawiam

No tak, ale ekstrapolowanie istnienia naszej cywilizacji na MILIONY LAT jest już zupełnie dowolną spekulacją.
Po pierwsze - o ile rzędów wielkości byłby to dłuższy interwał czasu, niż historia homo sapiens sapiens? Zdaje się, że istniejemy krócej niż 100 000 lat.
Po drugie - wrażliwość cywilizacji typu ziemskiego na katastrofy - nie tylko skali kosmicznej (jak zderzenie z asteroidą) ale już nawet w skali planety - jak wybuch superwulkanu - czyni rozważania o częstotliwości spotkań między cywilizacjami jak i "przesiadkami" na inny system planetarny - każe traktować takie rozważania jako wyłącznie akademickie.

Jest to spekulowanie zupełnie analogiczne do rozważania równania Drake'a.
Jaki jest sens szacowania prawdopodobieństwa występowania cywilizacji na podstawie wzoru, gdzie występuje iloczyn wartości bliskich zeru i ogromnie wielkich, czyli wyrażenie typu 0 x nieskończoność? Tu nie wystarczy arytmetyka, potrzebny jest rachunek granic. Tylko że tutaj wszystko jest spekulacją. Nie znamy bowiem kształtu funkcji opisujących poszczególne czynniki równania Drake'a.

Pozostałość po wybuch supernowej (Cassiopeia A), który wytworzył wiele cennych cięższych pierwiastków i rozsiał je po kosmosie (na podobnie powstałych kiedyś "upasła" się Ziemia).
Totalnie naukowy APOD. Znowu nie amatorski.
Fałszywe kolory nadano obrazowi uzyskanemu w promieniowaniu rentgenowskim (Chandra X-ray Observatory).
Krzem na czerwono, siarka na żółto, wapń na zielono i żelazo na fioletowo, natomiast fala uderzeniowa jako niebieski pierścień zewnętrzny.

https://apod.nasa.gov/apod/image/1712/casa_life.jpg

Pozdrawiam
p.s.
I wierz tu w kolory astrofotografii

Czy supernowe dadzą nam w końcu odpowiedz , czy jesteśmy w sercu rozszerzającego się Wszechświata ?

Tutaj https://www.astrobin.com/327338/?nc=iotd jest piękna dziesięcioletnia animacja rozszerzającej się Mgławicy Kraba. Zasila ją centralny pulsar, powstały po wybuchu supernowej.