Zacznijmy od naszego.
O poniższym przebiegu zdarzeń świadczy także skład i cechy materii przywiezionej z Księżyca do badań.
Thea uformowała się w punkcie libracyjnym Ziemi, to znaczy na tej samej orbicie, ale około 60° przed lub za Ziemią.
Kiedy protoplaneta Thea urosła do rozmiarów Marsa, jej masa stała się za duża, aby mogła utrzymać stabilne położenie względem Ziemi.
Wtedy odległość kątowa między Ziemią i Theą zaczęła podlegać coraz większym oscylacjom, aż w końcu nastąpiło zderzenie.
Zdarzyło się to 4,533 miliarda lat temu, czyli tylko 34 miliony lat po uformowaniu się Ziemi
– Thea uderzyła Ziemię pod kątem (nie centralnie), ulegając zniszczeniu, oraz wyrzucając większość swojej masy
i znaczną część masy płaszcza Ziemi w kosmos.
Symulacje komputerowe wskazują, że około 2% masy Thei po wyrzuceniu w kosmos utworzyło orbitujący wokół Ziemi pierścień materii.
W ciągu stu lat po uderzeniu około połowa masy pierścienia skumulowała się, tworząc Księżyc.
Pierwotny okres obrotu i nachylenie osi proto-Ziemi uległy po uderzeniu zmianie.
Dzięki powstałemu nachyleniu osi obrotu zachodzi zjawisko pór roku. (wiki)
Siema
_
Wszystkie wszechświaty są wieczne