Ponieważ niebo było wczoraj czyste i nic nie zapowiadało opadów deszczu lub śniegu, wystawiłem teleskop na balkon przed wyjściem do pracy aby gdy wrócę do domu był gotowy do użycia. Niebo nocą było w miarę przejrzyste, nie było chmur chociaż w powietrzu unosiły się jakieś zanieczyszczenia. Widziałem jednak sporo gwiazd jak na miejskie niebo. Nie wiele się zastanawiając skierowałem teleskop w stronę Plejad, które znajdowały się przed moim balkonem. To co ujrzałem zaparło mi dech w piersiach. Tak wiele gwiazd tak blisko siebie. Takich spokojnych, trwających od wieków w tym samym miejscu, a przecież uciekających przed wielkim łowczym- Orionem. Orion stał się moim kolejnym celem. Chciałem wypatrzeć Wielką Mgławicę w Orionie ale bez rezultatu. Nie potrafiłem jej odnaleźć w szukaczu ani w okularze teleskopu. Być może dlatego, że gdy patrzyłem w tamtym kierunku w moje oko świeciła jedna z lamp ustawionych na osiedlu. No cóż, trudno. Może następnym razem uda mi się ją odnaleźć. A jeżeli nie na balkonie to poza miastem. Skierowałem jeszcze wzrok w stronę bardzo jasnej, migoczącej gwiazdy, wydaje mi się, że był to Syriusz. A więc tak! Scena mitologiczna jest niemal pełna. Przecież to Syriusz przynależy do gwiazdozbioru Wielkiego Psa, wiernego towarzysza Oriona. Aby jednak cieszyć się w pełni potrzebowałem jeszcze Jowisza. I on stał się ostatnim obiektem na jaki skierowałem teleskop. Około północy zaczął wyłaniać się znad dachu bloku. Jupiter, rzymski bóg-ojciec,który zlitował się nad ściganymi kobietami i przemienił je w piękną gromadę otwartą- Plejady. Ten sam który na niebie umieścił Oriona by kontynuował swój pościg. Jowisz stał się pierwszą planetą którą oglądałem, na żywo przez teleskop. Nie dostrzegłem co prawda Wielkiej Czerwonej Plamy. Widziałem natomiast dwa pasy Jowisza i jego księżyce. I to mi na wczorajszą noc wystarczyło
