nie zajmuje się obliczeniami z optyki..mam zerowe o tym pojęcie. Ale obraz powinien być ostry jak igła tyle że z mniejsza ilością szczegółów.
Są na to wzory łatwo np wyliczyć przy jakiej rozdzielczości widac jakiś tam krater (ok wiadomo że oko rejestruje lepiej linie + inne niuanse itd ale nie wnikam już aż tak mocno) - można tego użyc jako jakiegoś wyznacznika.
Mi chodzi o to że uzycie prostego rozmycia do symulowania tego jest nieporozumieniem a algorytm tego powinien dostarczyc Janusz programiście, który tylko ma to zaprogramować.

o, rzeczywiście, teraz to widzę, wcześniej "obserwowałem" głównie księżyc i na nim nie było widać tego efektu bo tło zaczynało być widoczne dopiero przy powiekszeniu gdy jasność była już maksymalna.
oj, ale to chyba znaczy że przy tym sposobie wyświetlania dynamika ekranu jednak nas ogranicza - obraz powinien się rozjaśniać, ale nie może bo już jest maksymalnie jasny. w pewnym sensie to błąd bo nie widzimy tego co w rzeczywistości (czyli dalszego rozjaśniania sie nieba zależnego od źrenicy wyjściowej), ale gdyby ten błąd wyeliminować to pojawiłoby sie przepalenie i to też niedobrze. ale może kompresja dynamiki zamiast twardego ograniczania maksimum byłaby dobrym kompromisem?

A ja widziałbym dość prostą i moim zdaniem przydatną rzecz czyli "kalibrator" jasności monitora. Albo w wyskakującym okienku albo na dole/z boku powino byc pole z kilkoma odcieniami szarości. Od białego do czarnego. Za pomocą ustawień jasności i kontrastu monitora należy ustawić tak, żeby czarny był czarny, biały - biały i żeby było widać wszystkie przejścia pośrednie.

Do tych suwaków przydałyby się 2 przyciski po bokach (-) i (+) żeby dało się precyzyjniej ustawić ogniskową teleskopu. Albo chociaż żeby na kliknięcie obok na linii suwak reagował przeskokiem o jedną jednostkę. Może mam ustawioną za dużą szybkość kursora i za dużo DPI ale nie potrafię trafić na równo 1500 mm

O kalibracyjnym pasku wyświetlanym na monitorze też już wcześniej myślałem a nad długością suwaków i szybkością działania zapewne sporo jeszcze da się zrobić

Nie jesteś sam, ja też nie moge trafić w wybraną ogniskową

Nie zwiększajcie dlugości bo to nie jest żadne rozwiązanie. Na mniejszych rozdzielczościach/monitorach mam mieć pół ekranu na suwak ? Kazdą tego typu propozycję proponuje sprawdzić najpierw na mniejszych ekranach.

Zróbcie rozsądne skoki. nie widzę najmniejszego sensu aby długość ogniskowej byłą regulowana z precyzją 1mm to samo z średnicą.
Zresztą to są sprawy drugorzędne..najpierw trzeba zrobić samą symulację i jej silnik ktory nie będzie budzić zastrzeżeń. Chętnie bym usłyszał coś więcej nt. jakie wzory czy pomysły były użyte do obliczenia seeingu czy rozdzielczośsi itd. Wtedy się można odnieść do jakichś konkretów - a tak nic nie wiadomo.

Ja w obecnej formie nie jestem w stanie przy pomocy tych suwaków ustawić swoich parametrów aż mnie skręca.
A na komórce czy tablecie to już tragedia. Koniecznie muszą być przyciski [+], [-]

a w ogniskowych okularów brakuje dziesiątych części milimetra przy krótkich okularach (okulary 2,5mm 4,7mm itp)

propozycja wyglądu slidera z +/-




- nie, no..bez przesady.

Otóż to.




Podejrzewam, że do obliczenia rozdzielczości użyto jednego ze standardowych wzorów (np. 120"/D, gdzie D to średnica obiektywu w milimetrach) - tu nie ma zbyt dużego pola do popisu. Pojawia się ono za to przy samej implementacji dyfrakcji. Patrząc na wyniki tych symulacji odnoszę wrażenie, że dyfrakcja została zaimplementowana przy użyciu jakiegoś standardowego algorytmu blurringu. Jeśli chciałoby się zasymulować to zjawisko od strony fizycznej, to wypadałoby obliczyć transformatę Fouriera apertury i spleść otrzymany wynik z idealnym obrazem obiektu. Kiedyś sobie coś takiego liczyłem w matlabie - fajnie wychodzą wtedy "spajki" przy gwiazdach w Newtonach ze standardowym pająkiem

Seeing też wygląda jakby był modelowany rozmyciem Gaussowskim o skali zmieniającej się w czasie. Jeśli chciałoby się uzyskać realistyczny efekt wypadałoby modelować zaburzenia frontu falowego na turbulencji w górnych warstwach atmosfery. Standardowo używa się do tego wielomianów Zernike, a zmienność czasową realizuje się przesuwając obliczony wcześniej "ekran fazowy" przed aperturą teleskopu.

Te rzeczy da się zaimplementować. Gdyby w ramach tego "projektu" powstał taki symulator, byłbym pod sporym wrażeniem! Mógłby on dawać pogląd na rozmiar oraz rozmycie obiektu przy założonych warunkach (użyty sprzęt, poziom turbulencji). Nie za bardzo jestem za to pewien, czy da się na monitorze realistycznie odtworzyć jasności obiektów. Zauważmy, że jasność powierzchniowa przeciętnej mgławicy jest o 5 czy 6 rzędów wielkości (kilkaset tysięcy razy) mniejsza od jasności powierzchniowej Jowisza...

No właśnie, myślę, że jest to niemożliwe. O DSach to od razu zapomnijmy, żeby były naturalnej jasności, bo przecież monitor ma minimalną jasność na poziomie oślepiającym przy obserwacjach. Z jasnością np Księżyca też się nic nie zrobi, bo monitor nie da rady wyświetlić obrazu oślepiającego w dzień (bo normalnie to nie ma sensu dla użytkownika).

i w ruchu wygląda to genialnie, jak prawdziwe turbulencje, do czasu gdy spróbujemy "obserwować" obiekt większy od gwiazdy bo jak już wspominałem, oczywiście turbulencja wychodzi identyczna dla każdego punktu obrazu i widać że to jest sztuczne. czyli pewnie potrzebny jest podział całego pola na małe obszary i niezależne obliczanie każdego z nich. niestety to oznaczałoby straszne wymagania na moc obliczeniową, i w ogóle to bardzo nieoptymalne, może da sie inaczej? ale korzystanie z jednej transformaty i tak jest "złe", bo wtedy nie tylko turbulencja jest identyczna w całym polu widzenia ale również cechy układu optycznego takie jak koma, a to już skandal no i tak naprawdę to każda gwiazda powinna mieć osobną transformatę, choćby z tego powodu że ich światło nie jest wzajemnie ze sobą spójne. w każdym razie robi się to o wiele bardziej złożone od prostego programu do filtrowania zdjęcia, dlatego, mimo że ciągle uważam że teoretycznie da się zrobić taki symulator, to nie będę się upierał w którym roku to nastąpi


no własnie, to byłoby genialne
celem akurat TEGO symulatora raczej nie jest uwzględnienie tych wszystkich rzeczy które wymieniłem wyżej, ale pomarzyć zawsze można...


zakres jasności musiałby byc dynamicznie skalowany, być może symulując pewne zjawiska fizjologiczne w oku, tak że monitor nie będzie musiał nigdy wyświetlać rzeczy bardzo jasnych lub bardzo ciemnych. patrząc na jowisza nie widzimy równoczesnie słabej mgławicy, więc rzeczywista różnica jasności jaką odróżniamy w jednym momencie jest o wiele mniejsza. w grach lub filmach widzimy raz noc, raz dzień i mimo że jasność monitora nie zmienia się sto tysięcy razy między tymi scenami to jest to do pewnego stopnia wiarygodne i poddajemy się wrażeniu. w porównaniu do pozostałych wyzwań to prawdopodobnie najłatwiejszy problem do rozwiązania.

Jeśli chodzi o wygląd...propozycja tak jak mniej więcej bym to sam widział, może.. gdy będzie reszta gotowa będzie to jakąś inspiracją.

Przeczytałem dokładnie co napisałeś..i pewnie jest jak mówisz przy chęci realistycznego odwzorowania. Co jednak jeśli chcielibyśmy zrobic jedynie symulację tego zjawiska nie na poziomie akademickim , ale jedynie poglądowym ? Patrząc na animację seeingu umieszczoną na wiki nie wierzę , absolutnie nei wierzę że nie da rady tego wyanimować na pralce domowej w czasie rzeczywistym. Mamy do czynienia z statycznym obrazem i odpowiednim przemieszczeniem jedynie obrazu względem siebie. Może nie trzeba tego obliczać tylko jakby zapamietac jeden "wzór" i tylko go dalej zapętlić nakładając na określoną bitmapę. Coś jak w Photoshopie displace..

Nie ukrywam że to menu jest dość przejrzyste i możemy nad nim pomyśleć w kolejnej wersji.
Co do seeingu to albo go zrobimy dobrze albo zlikwidujemy tą opcję bo szczególnie w przypadku Księżyca najsilniej ona obciąża komputer ilością potrzebnych do wykonania obliczeń

Gdzie Ty tam widzisz statyczny obraz, który jest jedynie przemieszczany? Przeliczenie czegoś takiego w czasie rzeczywistym dla pojedynczego punktu jest sporym wyzwaniem... Przeliczenie tego w czasie rzeczywistym dla całego obrazka jeszcze przez wiele lat nie będzie możliwe.

hmm, palnąłem głupotę o tych osobnych transformatach do każdej gwiazdy - bo przecież mając jeden obraz dyfrakcyjny z fft robi się potem już splot bez uwzględnienia fazy więc nie wystąpi dalsza interferencja.
tak więc drastyczne zwielokrotnienie obliczeń nie jest konieczne jeżeli zadowala nas teleskop o jednakowej charakterystyce w całym polu (newton bez komy ) i jeżeli damy rade zrobić dobrze wyglądający "oszukany" seeing bez obliczania go naprawdę.

tak jak mówi •Fish3r•, efekt podobny do seeingu można uzyskać lokalnym rozciąganiem i rozmywaniem obrazu (rutynowo używane w grach w efektach płomieni, gorącego powietrza, itp...) co ma jedną gigantyczną zaletę że nie wymaga dużo mocy, a wadę taką, że im bardziej widoczne są dyfrakcyjne cechy obrazu tym mniej efekt będzie przypominał seeing. więc na przykład na obrazie księżyca może być w miarę dobrze, a na gwiazdach beznadziejnie.

sprytny symulator mógłby inteligentnie dostosowywać metodę działania do konkretnego obiektu i jego poszczególnych elementów i na przykład stosować indywidualne transformaty do kilku najjasniejszych gwiazd widocznych w danym momencie (po to żeby uzyskać na nich realistyczny seeing z dyfrakcją), słabsze gwiazdy byłyby przetwarzane w sposób uproszczony (i tak nie będzie widać struktury ich obrazu dyfrakcyjnego) a pozostała niegwiazdowa część obrazu byłaby traktowana sztucznym seeingiem rozciągająco-rozmywającym.

obecne komputery dałyby radę przy takim kompromisowym rozwiązaniu, chociaż nie jest to takie pociągające jak piękno "prawdziwego" symulowania, bo tam wszystko wychodzi "samo", nie programujemy specjalnych filtrów i efektów przetwarzających obraz i nie martwimy się jak dobrać ich parametry żeby wyglądały realistycznie.
ale może za 20 lat...

Na początku wydawało mi się że spokojnie wystarczy "oszukany" dobrze zrobiony seeing. Ale jak tak piszecie widać jaką gamę możliwości dałoby zaimplementowanie realistycznych obliczeń - to inna "klasa" symulatora (już nie zabawka). I apetyt zaczyna wzrastać. Moze faktycznie trzeba te dwie rzeczy rozdzielić...symulator poglądowy i symulator realistyczny.

Do czego ma służyć TEN symulator..ano założenie jest/było takie aby nowicjusz mniej więcej zajarzył o co chodzi z seeingiem , jak to wygląda w realu i jaki ma to wpływ na obserwacje. Generalnie symulator ma być prosty, szybki, przejrzysty. Z symulatora musi sam dojść do wniosku że:

- seeing w polsce RACZEJ ogranicza jakieś tam max. powiększenia.
- w jaki sposób seeing ogranicza często w ogóle jakiekolwiek sensowne obserwacje.

w/w wytyczne zastosowałbym tylko i wyłacznie do księżyca, jowisza i FINAŁ...nowicjusz ma tylko się dowiedzieć z czym się seeing ... "je"....nic wiecej. To nie ten target.

Kwestia założeń jakie mają się pojawić w programie, do kogo jest on adresowany - jest istotne ponieważ to implikuje jak i co można zrobić..co będzie możliwe a co nie.

Ten symulator na forum ma mieć przeznaczenie dydaktyczne, i ma być szczególnie przydatny początkującym adeptom obserwacji wizualnych pokazując geometryczne i fizyczne parametry obrazu z symulowanych teleskopów i okularów czyli ma dawać mniej więcej wyobrażenie jak duży będzie Jowisz i co na nim będzie widać teleskopem o danej średnicy i danym powiększaniu

W sumie racja. Warto jednak zadbać o to, żeby obraz był na tyle zbliżony do rzeczywistego, na ile się da. Jeśli seeing będzie modelowany tak jak teraz, to chyba lepiej, żeby go nie było. Podobnie trzeba koniecznie popracować nad kwestią modelowania zmian jasności obiektów.

Modelowanie jasności obiektów jest prawidłowe bo uwzględnia zarówno nocna krzywą czułości oka jak i geometryczny efekt zamykania się jego źrenicy przy za jasnych obiektach takich jak Księżyc więc tu raczej poprawić nic już nie będziemy a seeing to dużo bardziej skomplikowany temat i jego fizyczne, dobre modelowanie jest bardzo złożonym problemem znacznie wykraczającym poza potrzeby tego dydaktycznego symulatora więc pewnie zostanie pominięty w ostatecznej wersji lub zamieścimy w dodatkowym linku podobnego avika z pływającym Księżycem jak stronę wcześniej zapodał kolega jako reealny przykład działania seeingu na Księżyc

No ale jednak to nie działa dobrze ..a właściwie w ogóle. np taka m57 jest lepiej widoczna i ma więcej "kłaków" pod dużym miastem niż w bieszczadach.

co do seeingu
1) zamiast rezygnować w ogóle..to lepiej chociaż dać np przykłady seeingu które są w flashu dla określonych z góry parametrów np. 1 dla księżyca 1 dla Jowisza przy powiększeniu np 120x. dla celów demonstracyjnych a nie symulacyjnych. ktoś klika na ikonę i mu się ładuje w okularze profesjonalna animacja.

2) Warto porozmawiać z programistą - pokazać mu jak to wygląda na wiki i niech to spróbuję zrobić właśnie rozciągając i blurując bitmapę (można to nazwać efektem gotującej się wody -jest na bank już gdzieś gotowy skrypt do tego ) - jak wspomniano taka oszukańcza emulacja nie obciąża mocno komputera. Potrzebne będą tylko odpowiednie dane wejściowe.

Pisząc o modelowaniu jasności miałem raczej na myśli sprawy związane z wyświetlaniem księżyców Jowisza, czy M57 miasto vs Bieszczady itp.

Z miasta prawie nie widać w ogóle M57 w 10". Jest jedynie takim ulotnym "duchem" słabo dostrzegalnym.

wiem, że programiści lubią konkretne przykłady pokazujące co źle działa więc oto dwie sytuacje z M57 - jak widać, zależnie od wybranej lokalizacji miasto/bieszczady dodawana jest ta sama wartość piksela (45 w teleskopie 1, 98 w teleskopie 2), niestety z powodu nieliniowej charakterystyki jasności (przyjąłęm formułę (wartość+1)^2,2) powoduje to, że rozjaśnianie nieba zwiększa różnicę między mgławicą a tłem co na pewno jest niezgodne z rzeczywistością. na efekt końcowy wpływają też przyjęte konkretne jasności nieba w tych lokalizacjach ale nie sprawdzałem czy są prawidłowe w porównaniu z jasnością M57, potrzebna bylaby jasność powierzchniowa nieba oraz jasność powierzchniowa M57.