W wolnych chwilach kontynuuję moje eksperymenty z obróbką pierwszych zdjęć zrobionych ASI 183, wypracowuję nową strategię postępowania z kolorem, powiększeniem i wyostrzaniem.
Jak zwykle dochodzi tu do konfliktu interesów między ambicją uzyskania jak największej powierzchni obrazu, a chęcią uzyskania perfekcyjnej ostrości szczegółów - takiej, która nie sprawiałaby wrażenia, że obraz jest sztucznie powiększony. Dotychczas - mimo stosunkowo dużego pola widzenia jakie zapewniała kamera ASI 178 - musiałem iść na kompromis, godząc się na większą skalę obrazu, przy której precyzja detali była co najwyżej "akceptowalna". W skali 1:1 widać było jednak, że detale nie są idealnie ostre, a obraz jest nieco większy niż potrzeba dyktowana jego praktyczną rozdzielczością.
Gigantyczna matryca ASI 183 pozwala uniknąć tej kolizji interesów. Obraz można zmniejszyć do rozmiarów, przy których precyzja rysunku drobnych detali jest perfekcyjna. Mimo to obraz zachowuje dużą powierzchnię, niemieszczącą się w skali 1:1 na większości monitorów - co traktuję jako warunek i miarę sukcesu
Obrazek poniżej został zestackowany z opcją drizzle 1,5x, następnie zmniejszony do 53% - i na koniec jeszcze do 77%, czyli w sumie ma 61% natywnej wielkości i w tej skali nie czuje się już, że detale są niepotrzebnie powiększone. W rzeczywistości po takim zmniejszeniu część najdrobniejszych detali ginie, albo jest słabo widoczna. Ale nie bierzemy przecież udziału w żadnych zawodach sportowych! Dla mnie celem jest uzyskanie obrazu, który będzie robił wrażenie naturalnego - takiego jak dobrej jakości obraz w okularze, podczas obserwacji wizualnych. Duża matryca to kroczek w tym kierunku.
